یقه دراندن رئیس محیط زیست

بیان فردا | مصطفی هاشمی‌طبا | ریاست محترم سازمان محیط زیست درباره نگاه برنامه هفتم توسعه به محیط زیست فرموده اند که در لایحه مذکور، به محیط زیست توجه لازم نشده و امیدواریم در مجلس این نگاه بهتر شود و موارد دیگری در خصوص محیط زیست ایران در لایحه گنجانده شود.

اینکه یک عضو هیئت محترم وزیران در جریان تصویب لایحه توسعه ایران نخواهد یا نتواند در مهم ترین مسئله ای که ایران و جمهوری اسلامی را تهدید می کند، تاثیر بگذارد و موارد مدنظر را در لایحه توسعه بگنجاند، بسیار شایان توجه است. از طرفی نشان می دهد که اعضای دولت در تصویب لایحه توسعه ایران نتوانسته اند اصلی ترین عامل توسعه یا به عبارت دیگر اصلی ترین عامل نابودی کشور را مدنظر قرار دهند. معلوم می شود مسافرت های استانی نتوانسته بر مشکلات زیستی کشور آگاهی بخش باشد و به صورت لازم -و نه کافی- دقت برای دیدن شرایط فعلی کشور که در آینده وخیم تر خواهد شد وجود نداشته است و دوستان مسئول نیز ظاهرا خود را مکلف به اداره نهاد مربوطه می دانند و اصل را بر تداوم اداره نهاد می دانند و نه توجه به علت غایی وجود نهادشان. اگر چنین نبود رئیس محیط زیست در توجه دادن به اعضای دولت آنچنان انگیزه ای داشت که یقه خود را به خاطر آن در جلسه دولت بدراند یا در صورت عدم توجه به آن دیگر پا به سازمان محیط زیست نگذارد.

ریاست محترم مجلس شورای اسلامی بر این امر که برنامه توسعه باید مسئله محور باشد چندین بار تاکید کرده اند و سرپرست سازمان برنامه و بودجه و معاون اول ریاست جمهوری هم بر این امر تاکید کرده اند که برنامه هفتم توسعه مسئله محور است، اما در عمل می بینیم که برنامه هفتم فصل محور و بخش محور است؛ یعنی اول بخش های مختلف فعالیت در کشور را حسب مرسوم احصا کرده اند و سپس احکامی برای آنها آورده اند و به هیچ وجه معلوم نیست که کدام امر مسئله اصلی کشور است و فشار اجرائی، مدیریتی و سرمایه ای باید به کدام بخش بازگردد و اصولا اولویت در کشور در کدام مسئله است؟

البته این امر در دولت و مجلس فعلی به عنوان پدیده نوظهور خودنمایی نمی کند. تقریبا در همه دولت ها مسئله محیط زیست کشور، یعنی محیط زندگی کشور قابل عنایت نبوده و حتی گاه از آن به عنوان حمایت از مارمولک، قورباغه و لک لک اسم برده می شد و مایه مزاح و سرگرمی قرار می گرفت و رئیس محیط زیست در دولت جایگاهی برای نه تنها یقه دراندن نداشت، بلکه گاه کلامی بر زبان نمی آورد. البته وزرایی هم مثل آموزش و پرورش بودند که هرگز از موضوع تعلیم و تربیت سخن نمی گفتند، اما حداقل برای حقوق و مزایای معلمان چانه زنی می کردند.

نمی دانم آیا این امر نقصی فرهنگی است یا مشکلی است اجرائی و در این اندیشه بودم که چرا آینده کشور که با روند فعلی به تخریب و فروپاشی می انجامد، مورد توجه دولتمردان قرار نمی گیرد. در گذر از اندیشه شاهدی از غیب رسید و آن مقاله آقای سعید لیلاز در روزنامه «شرق» دوشنبه 22 خرداد که تقریبا دو صفحه از روزنامه را با عنوان «مسئله تحریم نیست» اشغال کرده بود. مقاله ای تحقیقی درخصوص اقتصاد ایران در مقایسه با دیگر کشورها و علل آنچه ایشان «بدترین اقتصاد جهان در 21 سال گذشته» خوانده است. مقاله ای مستند و روشنگر درخصوص اقتصاد ایران و البته در یک محیط سترون غرق در اعداد و ارقام که صدالبته باید مورد عنایت همه سیاست مداران، اقتصاددانان و مسئولان کشور قرار گیرد. در اینجا سوال از ایشان آن است که بر فرض در جدول ارائه شده و رتبه بندی های ذکرشده در متن مقاله، رتبه ایران در رده های نخستین بود، آیا می توانستیم بگوییم که اقتصاد ایران و زندگی مردم و آینده کشور در شرایط مطلوبی است؟

آیا بر فرض آنکه اقتصاد ما از نظر اعداد و ارقام شرایط مطلوبی داشت، می توانستیم در حالی که ابزارهای اقتصادی ما در حال ویرانی و نابودی و استهلاک بی وقفه است، به آن اقتصاد مطلوب اطلاق کنیم. به چه دلیل هم دولتیان و حکمرانان و هم اقتصاددانان اعم از چپ و راست مثل آقایان نیلی، درخشان، غنی زاده، راغفر و مومنی چشم بر تخریب زیربناهای اقتصاد ایران بسته اند و فقط با عدد و رقم و نظام های مختلف کلنجار می روند؟ مگر یک انسان عاقل می تواند شاهد تخریب خانه خود باشد و سکوت کند و ذهن ها را به جای دیگری معطوف دارد؟

با نگاه دولت به برنامه هفتم توسعه و نگاه اقتصاددانان بر اقتصاد ایران و تصوری که برای مردم ایجاد می شود، برنامه هفتم در سکوت آقایان، برنامه تداوم تخریب اقتصاد ایران و البته خود ایران و نظام جمهوری اسلامی است. وقتی فونداسیون یک ساختمان خراب و پوسیده باشد، بالمال ساختمان فرو می ریزد.

وقتی زیربناهای اقتصاد ایران در حال تخریب باشد، در آینده جز ویرانی از آن باقی نمی ماند و در این تقصیر همه شریک اند و فقط حکمرانی مقصر نیست. جز صدای ضعیف تنی چند از دل سوختگان که مانند مرحوم کردوانی به پایان می رسند، صدایی برنمی خیزد.

به مذاکرات مجلس و نطق های پیش از دستور و دستور جلسات توجه کنید؛ کدامین نماینده از تخریب روزافزون و نابودی سرزمین خداداد و ثروت های آن سخن گفته است؟

کدامین اقتصاددان، روشنفکر و دارندگان مدرک دکترای اقتصاد با معدل 19 و 20 از آینده کشور سخن به زبان آورده اند؟

کدامین استاد دانشگاه و کدامین دانشکده و دانشگاه درباره آینده تخریب شده کشور برنامه داده است؟

گویی همه همچون قوم نفرین کرده آماده اند بر سرزمین تخریب شده شیون برآورند. اگر گروهی به پیشرفت فناوری همت بسته اند و توفیقاتی هم داشته و مایه غرور شده اند، چرا گروه دیگر که اقتصاددان هستند در پیشگیری از تخریب زیربنای اقتصاد تلاش نمی کنند؟ اگر این حرف را قبول ندارند، به مقالات و مصاحبه های خود رجوع کنند و این البته در مورد آنانی است که حرفی برای گفتن داشته اند و الا کسانی هم هستند که در مسائل کشور دم فروبسته و مصلحت را در سکوت مرگبار می دانند که شاید به انتظار فرج هستند، ولی در عمل انتظار آنان به حرج ختم می شود.

منبع: شرق