بعد از انقلاب هر جا مردم بودند چه اتفاقی افتاد و هر جا نبودند چه اتفاقی افتاد؟
بعد از انقلاب هر جا مردم بودند چه اتفاقی افتاد و هر جا نبودند چه اتفاقی افتاد؟ ظاهرا خیلی احساس نیاز و ضرورتی به این مسائل هم نمی‌کنند؛ وگرنه، مسأله ما با دنیا خیلی متفاوت است.
بیان فردا | انتخابات مجلس دهم در سال ۹۴ میانگین میزان مشارکت در کل کشور ۶۲ و در تهران ۵۰ درصد بوده است. اما انتخابات مجلس یازدهم در سال ۹۸ میانگین مشارکت در انتخابات ۴۲.۵۷ و مشارکت مردم تهران ۲۶.۲۴ بود. حالا چند ماه مانده به انتخابات مجلس دوازدهم سخنگوی شورای وحدت اصولگرایان در خصوص میزان مشارکت مردم تهران در انتخابات امسال هشدار داده که «مشارکت در تهران بر اساس نظرسنجی‌ها، تاکنون کمتر از نصف میانگین مشارکت در سطح کشور است، تهران را دریابیم».
سید محمود میرلوحی وزیر کشور دولت اصلاحات در این زمینه می گوید: تا جایی که به خاطر دارم در خانه احزاب این بحث صورت گرفت و این انذارها داده شد و تقریبا ایشان نشنیده گرفتند؛ همان طور که بقیه اصواگرایان هم خیلی تمایل ندارند که به این قضیه توجه کنند و بحث «مشارکت حداکثری» را از دستور خارج کردهاند.
بخش هایی از گفت و گوی میرلوحی را در ادامه می خوانید:
الآن مدتی است که دیگر نظرسنجی‌های مستقل اساسا سفارش داده نمی‌شود و خودشان هم چند مرکز نظرسنجی مثل صدا و سیما، وزارت اطلاعات و ایسپا داشتند و ظاهرا به آنها هم بنای اعتنا ندارند.
آقای لاریجانی و آقای پورمحمدی هم جزء افراد نزدیک به خالص‌سازی هستند و معلوم نیست چه وقتی نوبت‌شان خواهد شد. آنها دیگر جزء تصمیم‌گیرندگان نیستند و کسانی که تصمیم‌گیرنده هستند، خیلی به مشارکت حداکثری نزدیک نمی‌شوند.
این استراتژی مهمی بود که تقریبا از سال ۹۸ شروع شد و به نظر می‌آید اراده‌ای که پشت قضیه هست، همچنان همان نظر قبلی را دارد. رهبری عید امسال مطلبی را فرمودند و اصلا اعتنایی نمی‌کنند؛ ظاهرا خیال‌شان راحت است.
به تشخیص آنها یکدست‌سازی مفید و مصلحت است. کسانی که نظارت استصوابی را باب و دامنه آن را در هر انتخاباتی گسترده‌تر کردند، امسال هم قول‌هایی داده شد که صدای مردم و اعتراضات را خواهیم شنید، ولی بعدا درست نقطه مقابلش عمل کردند، لذا نشانه‌ای دیده نمی‌شود. چون بالأخره مشارکت حداکثری دارای لوازم و مقدماتی است و این طور نیست که شب انتخابات طبل و دهل بزنید و از مردم بخواهید مشارکت حداکثری داشته باشند.
اساسا جامعه باید احساس کند که مجلس محلی از اعراب دارد و خبرگان رهبری محلی از اعراب در تصمیم‌گیری‌ها دارد. امام فرموده بود «مجلس در رأس امور است»(صحیفه امام، جلد ۱۸، صفحه ۲۲۸) اما حالا چه نشانه‌ای از رأس امور بودن مجلس می‌بینید؟! آنقدر مراکز قانونگذاری موازی در کشور درست شده که مجلس در حاشیه است و در قانونگذاری جایگاهی ندارد.
شورای نگهبان هم محکم ایستاده و آقای کدخدایی آلمان و ایتالیا را مثال می‌زند که میزان مشارکت مردم آنجا در انتخابات حدود ۳۰ درصد است. در واقع به پیشواز وضعیت امروز رفته‌اند و معتقدند که مهم نیست. اینکه تفاوت ایران با کشورهای دیگر چیست؟
بعد از انقلاب هر جا مردم بودند چه اتفاقی افتاد و هر جا نبودند چه اتفاقی افتاد؟ ظاهرا خیلی احساس نیاز و ضرورتی به این مسائل هم نمی‌کنند؛ وگرنه، مسأله ما با دنیا خیلی متفاوت است. گرچه همین الآن می‌بینید در انگلیس همین تفاوت‌های مختصر می‌تواند باعث چه تحولاتی شود. یا فرانسه به خاطر اینکه انتخابات آنها لبه به لبه بوده می‌بینید گرفتاری‌های مختلف دارند.
ولی اینها فعلا بنا ندارند مخالفان و معترضان را به حساب بیاورند و محلی هم نیست که معلوم کند امروز اکثریت و اقلیت چه کسانی هستند. ما اصلاح‌طلبان بر اساس انتخابات و قرائن و شرایط معتقدیم کسانی که امروز قدرت را در دست دارند اقلیت هستند. ولی آنها می‌گویند وسط دنیا هستیم و همین است که ما می‌گوییم. چه کسی باید تعیین تکلیف کند؟ این بحثی است که متأسفانه فعلا مورد کش مکش هست.
ظاهرا بنا دارند با همین دست فرمان ۱۴۰۰ انتخابات ۱۴۰۲ را هم فیصله بدهند و مجلس هماهنگ با دولت و این تک‌صدایی و یک‌دستی را مطلوب می‌دانند و احساس می‌کنند قطار پیشرفت با سرعت دارد جلو می‌رود و احساسی که ممکن است بعضی معترضان داشته باشند را به رسمیت نمی‌شناسند و می‌گویند اقتصاد نا به سامان است، تورم بالا است، سرمایه‌گذاری تعطیل است و خطرات مختلف آینده کشور را تهدید می‌کند، ساخته ذهن رقبا است؛ آنها احساس راحتی و آرامش می‌کنند.
دیدگاه تان را بنویسید