خانه جای عادی‌شدن است، گاهی از هم فاصله بگیرید

بیان فردا | معمولا در زندگی روزمره‌مان با کسانی مواجه می‌شویم که از "عادی‌شدن رابطه" در زندگی مشترکشان می‌گویند. البته ممکن است "عادی‌شدن رابطه" برای هر کس معنی خاصی داشته باشد. می‌گویند "اصلا در خانه همدیگر را نمی‌بینیم. یعنی کنار هم هستیم و هر دو در یکجا حضور داریم، ولی انگار نیستیم؛ چون برای هم خیلی عادی و معمولی شده‌ایم"

خانه، آدم‌ها را عادی و معمولی می‌کند؛ چون خانه، خانه است و ویژگی‌های خودش را دارد. خانه، خودش را به آدم‌ها تحمیل می‌کند. به جز جمله "هیچ کجا خانه آدم نمی‌شود" آن جمله معروف "چاردیواری، اختیاری" هم حرف‌ها دارد. ما در خانه، بیشتر از سایر مکان‌های اجتماعی اختیار خودمان را داریم. بخشی از این اختیار، مربوط به "خودمان بودن" و "بی‌ریا بودن" و "بی‌شیله‌پیله رفتارکردن" است. ما در خانه اصیل‌تریم. ما در خانه بیشتر از مکان‌های دیگر آنچه واقعا هستیم را بروز می‌دهیم.

ممکن است برایمان خوش‌آیند نباشد؛ ولی خانه به‌ناچار ما را نسبت به هم عادی می‌کند و همه کسانی که زندگی مشترک را آغاز می‌کنند باید در انتظار "تجربه‌ی عادی‌شدن" باشند.

هما سرشار گفتگویی اختصاصی با گوگوش دارد. او از گوگوش سؤال می‌کند که چرا در طول زندگی‌اش چند بار طلاق را تجربه کرده است؟ گوگوش در پاسخ می‌گوید: کسانی که من با آنها ازدواج کردم در خانه هم به دنبال گوگوش بودند و گوگوش می‌خواستند؛ ولی من در خانه، دیگر گوگوش (سلبریتی و خواننده مشهور) نبودم من در خانه فائقه آتشین (زنی معمولی که دل‌مشغول روزمرگی‌های خانه است) بودم.

گاهی اوقات شاید نیاز باشد تا به‌عمد و به‌طور موقت از همدیگر فاصله بگیریم یا به فاصله‌ها مجال و فرصت بروز دهیم تا میل به با هم بودنمان دوباره برانگیخته شود. این اختلال‌ها در روزمرگی است که گاهی می‌تواند باعث مکث، تأمل و تجدید پیوندها شود.

البته به‌ رسمیت شناختن فضا برای دیگری نیازمند نوعی جهان‌بینی و نگرش باز است. در برخی از کشورها، زوج‌های آلامد و روشنفکر برای چیره شدن بر فرایند معمولی شدنی که خانه‌ی مشترک زمینه‌ساز آن است در یک ساختمان، ساکن دو آپارتمان جداگانه می‌شوند و فقط در ساعات مشخصی در کنار هم وقت می‌گذرانند. آن‌ها به این شکل قصد دارند تا در مقابل "قدرت معمولی‌ساز" خانه مقاومت کنند.

بی‌شک در دهه‌های آینده خانواده هسته‌ای فعلی تضعیف خواهد شد و خانواده اشکال متنوع دیگری خواهد گرفت. از خودم می‌پرسم که آیا این "زوج‌های جدانشین" آغازگر یکی از اشکال خانواده در آینده‌ای نه  چندان دور هستند؟