اگر می شد با آدمهای کوچک،کارهای بزرگ انجام داد،الان دولت سیزدهم کاسه چه کنم چه کنم دست نمی‌گرفت

روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: خالص سازی جناحی، "اخلاص انقلابی" را به مسلخ می‌برد.به این نکته باریک‌تر از مو توجه ندارند که حذفِ منتقد، سنگ در آینه زدن است که کشور را به ضرری جبران ناشدنی دچار می‌کند. این کار، اتوبان سازی برای کسانی است که بهترین‌شان به سایه و سکوت میل پیدا خواهد کرد و برخی زبان به تملق خواهند گشود .

مطالعه تاریخ به ما می‌گوید این قطار در حرکت، روزی خود خالص سازان امروزی را هم به بیرون پرتاب خواهد کرد. این که هشدارهای امروز را خواهند شنید، جوابش را باید از فردا بگیریم اما امروز تا پرسش را به چرایی تنگ گرفتن راه می‌بریم، با فراغ بال و خاطر جمع، با زبانی که مثل دستشان باز است، می‌گویند مردم دغدغه معیشت دارند نه نبود این و آن و این جناح و آن گروه.

گیریم این نگاه هم قابل اعتنا باشد. حتی بپذیریم که مردم فقط دغدغه معیشت دارند و هیچ اما و اگری هم ندارند، اما کیست که نداند رفع دغدغه سفره مردم به اقتصاد بسته است؟ بهبود اقتصادی هم تدبیر کلان می‌خواهد. این هم فقط درمجلس فراگیر و همه شمول میسر است. با آدم‌های کوچک نمی‌شود کارهای بزرگ انجام داد. نمی‌شود نظارت قانونمند را بر صاحبان قدرت اِعمال کرد. کار، کارشناس توانا می‌خواهد. نباشند، نمی‌شود کارها را به پیش برد. اگر می‌شد، با قدرتِ یک کاسه شده الآن مردم کاسه چه کنم، چه کنم دست نمی‌گرفتند و خیلی جلوتر از آن بودیم که هستیم.

با "خوش نشین"‌های صندلی سبز نمی‌شود به "خوشه چینی" در مزرعه موفقیت امید چندانی داشت. به این هم توجه داشته باشند صاحبان قلم‌های قرمز که با این رویه، آمار رای دهندگان از قبل هم می‌تواند کمتر شود. آن رقم شرکت‌ کننده را آقایان نتیجه نارضایتی از دولت دوازدهم می‌خواندند اما امسال، در اسفندِ انتخابات، 31 ماه از عمرِ دولت آقای رئیسی گذشته است. دیگر نمی‌شود آن را به حساب دیگران سند زد حتی اگر در نادیده گرفتن موفقیت دیگران و دستاورد سازی برای خود، توانا بود.

همه را به حسابِ خودتان می‌گذارند. شما هم باید پاسخگو باشید. نمی‌توانید از زیر این بار - با خیالِ راحت - شانه خالی کنید. کسی هم که یقه‌تان را نگیرد، نتیجه عملکردِ خودتان دامن‌تان را رها نخواهد کرد.